Dit motto leefde mijn moeder. Ze werd maar liefst 96 jaar en ik ben trots op haar levenswijsheid. Ze was een tevreden mens en recht door zee. Ze leefde met de dingen die ze had, niet klagen en zeuren, maar steeds weer opnieuw de kracht vinden om iets van het leven te maken. Ze had geen makkelijke jeugd en in de Tweede Wereldoorlog heeft ze ook heel wat moeten doorstaan, maar ondanks dat was ze dankbaar voor wat haar steeds werd gegeven. Ze was een levenskunstenaar en een groot voorbeeld voor iedereen om haar heen.
Tijdens haar asverstrooiing afgelopen week voelde ik me extra dankbaar voor wat ze ons heeft nagelaten.

In deze onrustige tijden besef ik nog meer dat ik me gelukkig mag prijzen met wat ik heb, een dak boven mijn hoofd, eten, een lieve familie en dierbare vrienden. Maar bovenal voel ik dat ik steeds weer kan terugvallen op mijn eigen innerlijke grond die mij draagt en mij steunt. Ook al ben ik soms angstig en verdrietig, dat hoort erbij. Door mijn gevoelens serieus te nemen, ze toe te staan en er ruimte aan te geven, kom ik juist dichter bij mezelf en dat laat me voelen dat ik er ben, dat ik ervaar, dat ik leef!

Ondanks dat de omstandigheden niet rooskleurig zijn, kan ik verwonderd blijven over de natuur en dankbaar zijn voor dat ene liefdevolle gebaar, die hand op mijn schouder of die onverwachte mooie bos bloemen die ik gisteren mocht ontvangen.
Dankbaar zijn heeft te maken met dat ik mijn waarde voel en het sterkt mij om juist niet te klagen en te zeuren, maar te leven met de dingen die mijn leven mooi maken en daarmee tevreden te zijn.
Dat dient mezelf en de ander en we hebben allemaal die keuze!