Laatst stond ik in de file op de snelweg en zag door mijn zijraam een boer op zijn tractor, scholieren die tegen de wind in fietsten en een voetganger die zijn hondje uitliet. Het gewone dagelijkse leven trok aan me voorbij….

Wat zouden deze mensen innerlijk beleven, vroeg ik me af. Ik keek ernaar met een open blik en voelde opeens hoe we ons allemaal in een toneelstuk begeven.

Durven we onszelf wel echt te laten zien of zijn we vooral bezig met ons aan te passen om in de maat te kunnen blijven lopen?
Het leven moet mooi zijn en we moeten ons vooral gelukkig voelen. Maar is er in ons leven wel genoeg ruimte om echt, authentiek en puur te zijn?

Als we denken meer aanzien te hebben als we een rol spelen en de buitenkant van ons welzijn belangrijker vinden dan de werkelijke binnenkant, dan ontdekken we nooit wie en wat we in wezen zijn. Dan zien we de ware mens in onszelf niet, maar ook in de ander niet. Dan ontdekken we niet waar het leven echt over gaat, terwijl we daar eigenlijk zo’n behoefte aan hebben.

Als we zouden voelen dat we allemaal de bron van liefde in ons dragen, dan hoeven we ons best niet meer te doen om een goed mens te zijn, want uiteindelijk zijn we allemaal mensen met hetzelfde verlangen naar verbinding en zijn we allemaal die kwetsbare mens in wording.

Laten we daarom meer respect en mededogen hebben voor elkaar en voor onszelf, dan zou er een groter speelveld kunnen ontstaan waarop we ons allemaal vrijer kunnen voelen om gewoon authentiek ons Zelf te zijn.

Het zo je best doen
om een goed mens te zijn,
in plaats van gewoon je Zelf te zijn,
spiegelt je wantrouwen
naar de wezenlijke goedheid
van jezelf en het leven.
-Anandajay-