Vandaag zat ik in de auto en zag de koeien in de wei grazen, de boer op zijn tractor, scholieren die tegen de wind in fietsten en een voetganger die zijn hondje uitliet.
Ik realiseerde me opeens dat we allemaal pionnen zijn op deze aarde die zich voortbewegen en die het vermogen hebben om te denken, te voelen, te handelen en te praten. Ik keek ernaar en voelde opeens dat we ons eigenlijk allemaal in een toneelstuk begeven.

We proberen zo goed mogelijk te leven en zitten allemaal in hetzelfde schuitje want niemand weet hoe het echt moet. Het valt ook niet mee want we moeten aan heel wat eisen voldoen. Het leven moet mooi zijn en we moeten vooral gelukkig zijn want dan doe je er tenminste toe. Doordat er een tendens is dat we de ballen hoog moeten houden is er weinig ruimte om echt, authentiek en puur te zijn. Dat is jammer want als we van elkaar vinden dat we meer aanzien hebben als we een rol spelen en de buitenkant van ons welzijn belangrijker vinden dan de werkelijke binnenkant, dan ontdekken we nooit wie en wat we in wezen zijn. Dan zien we de ware mens in onszelf niet, maar ook niet in de ander. Dan ontdekken we niet waar het leven echt over gaat.

We leven misschien makkelijker als een individu vol prestatiedrang en met hoge doelen, dan dat we echt het contact met het leven aangaan. We weten misschien ook niet wat echt contact maken is want we spelen doorgaans een rol en hebben moeite om dicht bij onszelf te blijven.

Als we dat zouden erkennen dan kunnen we stoppen om het elkaar zo moeilijk te maken, want oorspronkelijk zijn we allemaal mensen met hetzelfde verlangen naar verbinding, zijn we allemaal mensen in wording en dragen we allemaal een bron van liefde in ons mee.
Als we zouden kunnen opbrengen om meer respect en mededogen te hebben voor elkaar en voor onszelf en we zouden proberen om het leven niet zo persoonlijk te nemen, dan zou er een groter speelveld kunnen ontstaan waarop we ons allemaal vrijer kunnen voelen om gewoon authentiek ons leven te leven.