Ik zat laatst bij de bushalte en het was druk om me heen. Het verkeer raasde voorbij. Een echtpaar zat naast me. Met een tas vol boodschappen zaten ze, net als ik, in de kou op de bus te wachten, de schouders wat opgetrokken en de handen in de zakken.

Opeens moesten we onze benen intrekken want er liep een man voorbij met aan zijn hand een oude vervallen fiets. Hij zag eruit als een dakloze die noodgedwongen zijn hele hebben en houwen meezeulde. Koud en verkleumd bewoog hij zich voort, met zijn fiets naast hem als pakezel, de lekke band liet niet toe dat hij erop kon fietsen. Aan de overkant op het zebrapad stak een opa over met aan zijn hand zijn kleinkind wat vrolijk lachte en huppelde.

In een flits ging het door me heen, de aandoenlijkheid van al die mensen die net als ik onderweg waren, met hun eigen gedachten, hun eigen belevingen, hun eigen gevoelens.

‘Wat zou er in hun omgaan’, dacht ik. Ik hoopte dat ze zich niet alleen zouden voelen in de drukte, verstrikt in hun eigen gedachten.

Ik zag in hen de mens die, net als ik, verbonden is met een ziel, een mens die goedheid in zich draagt, ongeacht wie hij is of wat hij doet. Een mens die een bron van liefde met zich meedraagt, een bron die hem voedt en energie geeft, een bron van levenskracht die hem ondersteunt en draagt.

Het raakte mij en zo zittend in de kou voelde ik me opeens samen met die andere mens, in welke hoedanigheid hij daar ook was. Een mens met zijn imperfecties, een mens die zo goed mogelijk wenst te leven.

Ik zag mezelf in het kind, in de dakloze, in de grootouder en in de wachtenden naast mij bij de bushalte. Ik voelde me verwant met mijn medemens. Mijn ziel verbonden met die andere ziel, samen levend, zoekend en bewegend in het grote mysterie wat leven heet en waarin alles één is.