Nou, bij mij zat het de afgelopen week echt even tegen. Ik moest voor een scan-mammografie en biopten naar het ziekenhuis, omdat ze bij het bevolkingsonderzoek een afwijking in mijn beide borsten hadden ontdekt. Een behoorlijke tegenvaller dus.

Er ging veel door me heen. Wat nou als ze iets kwaadaardigs ontdekken?

Ik voelde angst, onzekerheid en teleurstelling en ik kwam moeilijk los van negatieve gedachten, maar onderliggend was er ook een soort innerlijk weten. Waar ben ík in dit alles? Ik verga niet, ik leef nu!
Laat ik me leiden door mijn angst en trek ik me terug, of ga ik voelen wat ik nodig heb?

Ik verlangde naar verbinding, naar warmte, naar omhulling en ik voelde dat niemand me dat zo zou kunnen geven als ikzelf. Ik nam tijd om stil te worden en me te openen voor mijn innerlijke beleving. Al gauw voelde ik in mijn onderbuik tinteling, warmte en een levendige energie. Het was wonderlijk om het te voelen gloren en ik nam de tijd om me er door te laten vullen, als een zachte inwendige omarming. Het gaf me liefde, maar ook kracht, want ik voelde mezelf, temidden van deze nare omstandigheid.

Op weg naar het onderzoek voelde ik, ondanks de onzekerheid, een ondersteunend vertrouwen en dat was zo fijn en daardoor was ik best wel rustig. Uiteindelijk is er niets naars ontdekt en is alles goed afgelopen.

Ik ben niet alleen blij met de uitslag, maar ook met de ruimte die ik mezelf heb gegeven om te ervaren dat ik leef, dat ik besta, dat ik er ben en dat die spirituele waarde mijn bron van liefde is.

Anandajay zegt daarover:
Als er iets tegenzit,
is het weliswaar begrijpelijk dat je je terugtrekt,
maar juist dán is het zinvol om met je bron in verbinding te zijn.