Het valt me steeds vaker op dat we zo snel een mening hebben en iets van een ander vinden. We worden zo hard naar elkaar. Waar komt dat toch vandaan? Is dat omdat we zo graag sterk willen zijn, of een plek willen veroveren of is het omdat we gezien en gehoord willen worden?
Het lijkt erop dat we het basisgevoel van veiligheid en liefde kwijt zijn en dat macht, kracht en agressie onze wapens zijn geworden. Maar hierdoor staan we steeds meer tegenover elkaar in plaats van naast elkaar.

We zijn van nature zachtaardig en liefdevol en we snakken er allemaal naar om vanuit liefde te leven, maar hebben we nog wel vertrouwen in de goedheid van ons zelf? Hebben we de moed om ons daarmee te verbinden en de macht van het ik even te laten?
Hoe zou het zijn als we meer gebruik zouden maken van onze eigen natuurlijke kracht van liefde in plaats van te blijven geloven in de kracht van macht. Dat zou een grote individuele verandering kunnen betekenen, een verandering van strijder naar liefhebber.

Het geeft ons openheid naar onszelf, maar ook naar de ander, zodat we elkaar weer durven aankijken en ruimte krijgen om te luisteren en met de ander samen te zijn. Op deze manier kunnen we elkaars kwaliteiten maar ook onze beperkingen als waardevol ervaren en van elkaar leren en zijn we niet alleen.

Zo ontdekken we wat we aan de wereld te geven hebben en het laat ons de schoonheid zien van wat het leven ons te bieden heeft.

Juist in deze onrustige tijd hebben we dat hard nodig!

Als strijder ben je altijd alleen,
als liefhebber voel je je altijd verbonden
Anandajay