Inmiddels is mijn jaarlijkse retraite in België weer begonnen. Ik ben twee weken samen met gelijkgestemden die hetzelfde verlangen koesteren om begeleid te worden door spiritueel leraar Anandajay en dat voelt feestelijk en aanrakend tegelijk.

Het is in 2003 geweest dat mijn eerste retraite begon. Ik vergeet het nooit meer hoe ik in het pikkedonker met twee vriendinnen over afgelegen weggetjes in België reed, op weg naar de huisjes waar we zouden verblijven. En hoe we elke ochtend door een adembenemend mooi dal naar het huis van onze leraar wandelden, herinner ik me als de dag van gisteren.
Er was een aantrekkingskracht, het was een sterk verlangen in mij wat mij de weg wees, wat ik nooit begrepen heb, maar wel gevoeld.

De behoefte aan ruimte voor inkeer, voor reflectie, voor bezinning, voor ontspanning en herkenning van wat het betekent om echt mens te zijn is gebleven. Ik wens werkelijk te voelen dat ik op deze aarde ben, dat ik besta, dat ik bewust mijn stappen kan zetten, omdat ik leef!

Het is bijzonder dat Anandajay ons steeds opnieuw wakker houdt door licht te laten schijnen daar waar wij onszelf, door onze drukke omstandigheden, zijn kwijtgeraakt. Ik leer van hem om trouw te blijven aan mijn innerlijk, want mijn ziel laat mij voelen dat mijn leven niet vanzelfsprekend is, maar juist de moeite waard en daar word ik heel gelukkig van.

Tijd nemen voor jezelf is dus geen luxe, maar juist een uitdaging om uit je comfortzône te stappen en je te bezinnen op wat voor jou het leven de moeite waard maakt.

Je zielskwaliteit kun je niet ontvangen
binnen je bestaande kaders,
want anders zou je haar al wel ervaren.
Mogen daarom je kaders veranderen?
Anandajay