Deze foto is van een bijzondere straat in Amsterdam.
De bomen zijn naar elkaar toegegroeid en omhelzen elkaar.
Het trof me toen ik het zag, want het beeld roept een diepe wens bij me op en misschien ook wel bij jou….?

Ik stel me voor hoe het zou zijn als we, net als de bomen in deze straat, al wandelend een beweging zouden kunnen maken naar die andere mens aan de overkant, in plaats van dat we in haast, met een mobieltje in de hand of gevangen in eigen gedachten, geen oog en oor meer hebben voor wat er om ons heen gebeurt.

Je herkent het ook vast bij jezelf, dat je door je volle werkweek, je hobby’s en verplichtingen, maar ook door de hoeveelheid prikkels en je drukke sociale netwerk, er weinig ruimte overblijft voor echte aandacht. We raken daardoor onbewust wat meer verwijderd van elkaar en dan is er geen ruimte om elkaar te verstaan. Het risico is dan groot om al snel een mening te vormen of in strijd te komen.
Maar die strijd begint altijd in jezelf….

Ik word verdrietig als ik hoor dat er, ook onder jongeren, zoveel mensen eenzaam zijn en vroeg me af of we daar met zijn allen iets aan zouden kunnen doen.

Hoe zou het zijn als we ons weer zouden openen en elkaar weer vriendelijk gedag gaan zeggen, dat we elkaar weer gaan zien, dat we met een open blik de ander benaderen en dat we weer vertrouwen gaan krijgen in elkaars goedheid?

Zou dat ons juist niet meer bij elkaar kunnen brengen en ons kunnen verlossen van onze innerlijke en maatschappelijke strijd?

Want, het is onze ware natuur die ons laat voelen dat we op aarde zijn om elkaar gewoon lief te hebben.

Elke strijd die geleverd wordt,
komt voort
uit angst voor echt contact
en brengt nog meer hardheid in het leven.
Anandajay