Wat me de laatste dagen bezighoudt is de uitdaging om niets te hoeven weten, maar me over te geven aan wat er is of komt. Ik voel in mezelf dat het me verlost van controle en het geeft me openheid en ruimte.
We herkennen natuurlijk allemaal de neiging om alles te willen weten, houvast te willen hebben, dingen te willen invullen. We willen plannen en vooruitkijken. Dat kan soms dienend zijn, maar als dat nou eens even niet hoeft? Dat we zo onbevangen als een kind onwetend, open en vrij mogen zijn?
In het ‘niet weten’ ligt de schoonheid van het transparante, het onaantastbare, het onzichtbare en onhoorbare mysterie. Het is een ruimte, een oneindigheid die schept, die geeft, die groeit en bloeit, die beweegt, die verandert, die leeft! En dat is niet te begrijpen.
Kan ik dan even stil zijn, wachten, luisteren en ontvangen van wat er uit die ruimte tevoorschijn komt? Natuurlijk voelt dat eerst onwennig en wil ik me vastgrijpen aan mijn gedachten, maar het vraagt juist om niet bang te zijn en mijn verwarde brein aan te nemen voor wat het is.
Het is mijn natuurlijke verlangen wat mij laat voelen hoe ik snak naar een vrij en ontwapend leven en het is precies deze onbezette kwaliteit die mij ruimte, inzicht en inspiratie geeft….
Verlang jij daar ook zo naar?
Anandajay zegt daarover:
Verwelkom elke verwarring,
want ze maakt je los, van datgene waar jij je aan vasthield.
Verwelkom elk niet weten,
want ze maakt je los, van de gedachte dat je wist.
