Ik zit voor mijn raam te schrijven en zie de koolmeesjes af en aan vliegen naar het voederbakje waar ik pindaatjes in heb gestrooid. Het is koud buiten en het sneeuwt, ze hebben honger. Ik geniet ervan hoe zij zo verlangend zijn naar een beetje voeding, nu de natuur zich heeft teruggetrokken onder een wit laagje sneeuw. Ze kunnen niet anders, ze denken er niet eens over na, hun honger is zo groot dat ze hunkerend en gulzig vanzelf hun weg naar het voederbakje vinden.

Het is vergelijkbaar met onze honger naar spirituele voeding, om gevoed te worden door geluk, door inspiratie.

Ben jij ook net zo hunkerend als die vogeltjes? Of zijn het je gedachten, patronen en gewoontes die je weerhouden om te luisteren naar dit diepe verlangen? Durf je wel te voelen dat je innerlijke vervulling mist?

Het is misschien ongelooflijk, maar spirituele voeding is heel dichtbij, het zit in jou, jij bent je eigen voedingsbron. Jij bent als mens geschapen met alles wat je in je leven nodig hebt en de grootste bron van voeding die je gegeven is, is liefde.
Liefde is vaak een groot woord, maar niet als je het voelt en erkent dat je liefde nodig hebt om echt gelukkig te zijn.

Als je je hand even zachtjes op je hart legt, voel je dan haar warmte en voel je ook je innerlijke liefdevolle energie die gaat stromen en jou vervult? Het is jouw spirituele levensbron die jou voedt en als jij je honger hiermee stilt, dan hoef je niet meer, zoals de vogeltjes, de voeding bij een ander te halen.

Anandajay zegt daarover:

‘Er is onbeschrijflijk veel liefde voorhanden, zoveel je maar wilt. Het gaat er dan ook niet om of je naar liefde verlangt, maar of je verlangen naar liefde zo groot is, dat ze in jou mag wonen.’