Ik zit aan de vijver tussen de bomen met hun ontluikende fris groene blaadjes en ik hoor de vogels zingen. Wat heerlijk om hier even te zitten. Ik kan het wandelingetje net maken tot aan dit bankje, lopend met krukken is mijn afstand nog wat beperkt, maar voldoende om te genieten van de natuur, de geur van het frisse groen. Het geel van de paardebloemen lijken wel zonnetjes die het grasveld doen oplichten. De wind streelt zachtjes mijn huid. Wat een rijkdom.

Ja, het is alweer drie weken geleden dat ik daar opeens lag, op het bospad met een gebroken heup. Het bracht een geheel onverwachte wending in mijn leven. Ik voelde me vreugdevol met mijn pensioen in het vooruitzicht en liep als het ware mijn vrijheid tegemoet, maar opeens ging het mis.

En nu is nu, een kleine wereld waarin ik ben, met deze beperking, hoe krakkemikkig ook. Maar ik voel dat ik adem, dat ik leef, dat de aarde mij draagt. Ik voel sprankjes leven in mijzelf, ik voel de ontluikende stroom van levensenergie die mij heelt, die mij doet verlangen naar meer, naar innerlijke ruimte.

Zoals de natuur de levenskracht heeft om opnieuw tot bloei te komen, zo voel ik dat beetje bij beetje in mij ontluiken en telkens als ik daar ja tegen zeg, voel ik me nog meer opengaan voor het leven in mij. Dat doet me goed, want ik weet dat ik steeds opnieuw de keuze heb om me te openen voor deze levenskwaliteit, voor mijn spirituele levensruimte en de waarde van wat ik eigenlijk ben, los van de omstandigheden die er nu zijn. Nu voel ik wat het betekent dat ik leef!

Het heeft dus geen zin om anders te wensen, dit is de realiteit waarin ik me bevind. Het is de weg die ik nu ga, naar binnen, waar ik me innerlijk vrij voel, waar liefde stroomt en zegt dat het goed is.

Het maakt me blij dat ik me, ondanks mijn fysieke beperking, verwant voel met de natuur, in en om mij heen. Het is een intens en warm gevoel van ontluikende liefde, waar ik op kan vertrouwen en wat er altijd voor mij is.