Het valt me op bij alles wat ik hoor en om mij heen zie gebeuren dat we zo snel een mening hebben en iets van een ander vinden. We worden zo hard naar elkaar. Waar komt dat toch vandaan? Is dat omdat we zo graag onszelf laten gelden om te laten zien dat we sterk zijn, om een plek te veroveren, wellicht een behoefte om gezien en gehoord te worden?
Het is eigenlijk wel triest dat we dat zo met elkaar gecreëerd hebben. Het lijkt erop dat we het basisgevoel van veiligheid en liefde totaal kwijt zijn en dat macht, kracht en agressie de wapens zijn geworden van ons menszijn.
Maar hierdoor staan we steeds meer tegenover elkaar in plaats van naast elkaar.

We zijn als mens van nature zachtaardig en liefdevol en we snakken er allemaal naar om vanuit liefde te leven, maar hebben we nog wel vertrouwen in die goedheid in ons zelf? Hebben we de moed om ons daarmee te verbinden en de macht van het ik even te laten?
Hoe zou het zijn als we meer gebruik zouden maken van onze eigen natuurlijke kracht van liefde in plaats van te blijven geloven in de kracht van macht. Dat zou een grote individuele verandering kunnen betekenen, een verandering van strijder naar liefhebber. Het geeft ons openheid naar onszelf, maar ook naar de ander, zodat we elkaar weer durven aankijken, zodat we ruimte krijgen om te luisteren. Op deze manier kunnen we elkaars kwaliteiten maar ook onze beperkingen als waardevol ervaren en van elkaar leren.

Zo ontdekken we wat we aan de wereld te geven hebben en het laat ons de schoonheid zien van wat het leven ons te bieden heeft.
Juist in deze onrustige tijd hebben we dat hard nodig!